شاید تو ذهنمون این باشه که فقط بیماران جسمی احتیاج به شفا دارند اما بیماران روحیم هستن که به نگاه شما محتاجن ...
دلتنگیهایی هست که شما نمیتونید به هر کسی بگید شایدم به قول پدرم حتی نمیتونی به زبان بیارید ...
اینکه بهانه های زمینی حتی راه گلوتون را بسته باشن که نتونید اشک بریزید خیلی سخته یا شایدم دلتون انقدر سخت شده باشه که نمیتونید گریه کنید...سخته
در امتحانهای سخت زندگی اینکه بگید خدایا راضیم به رضای تو هم سخته چون همش با خودتون زمزمه میکنید چرا من چرا من...
اما میدونم که با تمام این حرفها شما هستین آقا مراقبم هستین ...
خدایا مراقبم باش حتی به لحظه تردید ...
با من مدارا کنید آقا من مسافر دیار شمایم فقط با این دل آرام آرام بگوید که طاقت نبودنهای شما را ندارد ...
قبولم کنید همینطور قبولم کنید...یا علی ابن موسی الرضا (ع)
