در کویر تفت ی گلوی من     ساقه ای شکسته بود
گفتم این سخنوران که بی صدا غنوده اند               وه چه خوب و خواندنی سروده اند               قطعه ای بلیغ وناب
جاودان سروده ای به رنگ عشق و آفتاب         قطعه ای که هیچ شاعری نگفت               بهترین ترانه ای که گوش آسمان شنفت
       جان من نثارشان                       آفتاب شعر من همیشه سایه سارشان           گفت.با تبسمی به رنگ غم             بهترین و برترین سروده ی زمانه است
شعر ماندگارشان           قطعه ی بهارشان         این زمان          دیده از نگاه و لب ز گفت و گو             بسته اند اگر چه                باز
بر لب خموششان ترانه است        اشک را مجال های و هوی مده                  گوش کن به چشم خود            در مسیر بادهای نوحه گر           بی امان به سوی جبهه  می وزد             پرچم مزارشان                   گفت و بغض من شکفت                شعر از سید حسن حسینی