یقیننا او همراه شهدا گشت و شهدا اورا پذیرفتندو درکنار آن یاران همیشه جاویدبر سر سفره ارباب بی کفن و سقای باوفایش تا ابد میهمان گردید .
خوشا با شهدا محشورگشتن در شهر شهدا با شهدا آرام گرفتن و تا عرش خدا پرگشودن.
عشق است به آسمان پریدن.
این پست به بهانه نبودنهای زین پس جانباز نیروی هوایی شهید رحیم دارابی که چند روز پیش در دوکوهه آرام گرفت برای دوستم از خدا تمنای صبر دارم.
دعام کنید آرام بگیرم...
به دنبال مطلبی در مورد جهاد مغنیه وب گردی میکردم که به خاطره پسر شهید باکری از ایشون رسیدم که برام حیلی جالب بود و جالبتر برام جواب پسر یکی از سرداران جنگ تحمیلی بود که به توصیه همسر اسمشون را نمیارم .از روی کنجکاوی یه سری به وبلاگشون و دیگر صفحه های مجازی زدم تا یه جوری باوری که همه باور کردن را کمرنگ کنم اما نشد و افسوس...
فقط تمام دنیا را یه لحظه مکث کردم در خودم فرو رفتم فقط به خودم به دیگر خانواده های ارتشی فکر کردم که ما آدم نبودن کسیبهشون سر یزنه یا ...
هیچی نمی گم فقط به دخترم فکر میکنم که قرار کجای دنیا یه روزی مثل بقیه استارت بزنه نگرانم ...
فقط گاهی که به استاد منذر فکر میکنم دلم برای غربت لحظه ای که حتی خانوادش نمیتونستن دم بزنن که چه اتفاقی برای استاد افتاده فکر میکنم امیدوارم خدا به غربتی که همون لحظه غافلگیرم میکنه و سراغم میاد دخترامو به امام عصر ببخشه...
.........................
یکی از دوستان برام پیام داده دهه فجر بر دختر نیروی هوایی مبارک خداوند پدر شما و همه شهدا نیروی هوایی را رحمت کنه...
امسال مطلب دیگه ای برای نوزده بهمن نمیزارم ...
آبی ترین نقطه آسمان تو بمان...
میشود آقازاده بود و در صف اول جنگید...
میشود آقازاده بود و برای جایگاه بهتر در برابر فتنه قد خم نکرد...
میشود آقازاده بود و برای امتداد خط اسلام جنگید بدون در نظر گرفتن مرزها...
حتی خاک هم تو را نفس می کشد...
گاهی با تمام دانستهایت میجنگی که به خود به قبولانی هیچ نمی دانی گاهیم با تمام ندانستنیها میجنگی که به خود به قبولانی که میدانی.
ای همه دانستنیها و ندانستنیهایم از رویای من آرامتر برو چند قدمی مانده تا پروازفقط ار من بی من آرامتر برو...
دست و پا زدنهایم را نمیبینی که از تو بی تو میروم...
فقط آن خط سفید در انتهای افق را میبینی از آن هم بی من برو...
